Դարերի խաչմերուկում Իսպանիայի առաջնությունը ներկայացնող «Սելտան» համարվում էր միջակից բարձր կարգ ունեցող թիմ, որը երբեմն միավորներ էր խլում այդ տարիների առաջատարներ «Ռեալից», «Բարսայից» կամ «Վալենսիայից»: Վիգոյի գույները պաշտպանել են անվանի ֆուտբոլիստներ Վալերի Կարպինը, Ալեքսանդր Մոստովոյը, Մազինյո Ալկանտարան և Կլոդ Մակելելեն: Մի առիթով, երբ Կարպինն ու Մոստովոյը պատմում էին «ռուսական» «Սելտայի» մասին, ասում էին, որ իրենց հետ խաղում էր նաև Կլոդ Մակելելեն: Համեստագույն կիսապաշտպանը երբեք աչքի չէր ընկնում ինչ-որ յուրահատուկ պահվածքով, շվայտ կյանքով կամ ամպագորգոռ հայտարարություններով. նա աշխատում էր ու աշխատում էր գերազանց:

Այդ հասարակ լինելու հանգամանքը չվրիպեց նաև «Ռեալի» այն ժամանակվա նախագահ (հետո կկարդաք՝ ինչու ենք այս ձևակերպումն օգտագործում) Ֆլորենտինո Պերեսի աչքից: 2000-ականների սկզբում Պերեսը սկսեց տառապել գնումներ կատարելու անհաղթահարելի ձգտմամբ: Բշկական լեզվով ասած՝ օնիոմանիա. իսպանացի գործարարը տրանսֆերային պատուհանի ընթացքում գնում էր բոլոր նրանց, ովքեր իրեն գոնե մեկ անգամ տպավորել են: «Նոունեյմ» Մակելելեի համար 2000 թվականին 14 միլիոն եվրո վճարելը, ըստ երկրպագուների, մեծագույն շքեղություն էր, մանավանդ, երբ նրանք իմացան որ ցածրահասակ ու ոչնչով աչքի չընկնող ֆրանսիացին պետք է փոխարինի իրենց սիրելի «արքայազն» Ռեդոնդոյին, տրանսֆերը ընդունեցին ոչ միանշանակ:

 

Ցածրահասակ Մակելելեն դաշտում ոչ մի առանձնահատուկ բան չէր անում. պարզապես մոլեկուլների էր վերածում մրցակցի նույնիսկ քանակական առավելությամբ ծավալվող հակա/գրոհները: Ընդ որում՝ ֆրանսիացի հենակետայինը ոչ միայն հիանալի խլում էր, այլև ստաբիլ դիպուկ փոխանցմամբ գրոհի էր նետում թիմակիցներին: Նրա առկայությունը թույլ էր տալիս կրեատիվ տղաներին (Զիդան, Ֆիգու, Գուտի և այլն և այլն և այլն) բացարձակ չնայել հետ. Դել Բոսկեն Մակալելեին բնութագրել է որպես իդեալական ֆուտբոլիստ. «Նա ունի ֆիզիկական անգերազանցելի տվյալներ, արտակարգ տեխնիկա, անթերի տեսնում է դաշտը: Նա գրեթե երբեք կանոնները չի խախտում, աշխատասիրության մասին էլ չեմ խոսում»: Բոլորն էին նկատում նրա ներդրումը: Բոլորը, բացի Պերեսից:

 

2003-ին Մակելելեն, շատերի համար, գուցե, անսպասելի, թողեց-գնաց Մադրիդից: Հեռանալու հստակ պատճառը ոչ ոք չգիտի, բայց, ամենայն հավանականությամբ, դա անհրաժեշտ գնահատանքն է, ավելի ճիշտ՝ դրա բացակայությունը: Գնալու հիմնական պատճառաբանությունները երկուսն են.

2003 թվականի ամռանը մադրիդյան հսկաները իմացել են՝ որքան գումար է ստանում Մակելելեն ու հորդորել են նրան բարձրանալ նախագահի աշխատասենյակ ու պահանջել ավելի բարձր աշխատավարձ: Նրանք կասկած չունեին, որ Մակելելեի պահանջը կբավարարվի, սակայն Պերեսը զայրացած իր աշխատասենյակից դուրս է հանել «շուկայական մակարդակի» հարաբերություններ պարզող ֆուտբոլիստին, քանի որ վստահ էր՝ Մակելելեն ստանում է այնքան, որքան արժանի է ստանալուն:
Կլոդն ինքն է գիտակցել, որ կոպեկներ է ստանում: «Ես Բեքհեմից/Ֆիգուից 3 անգամ շատ եմ վազում ու աշխատում, սակայն նրանից 3 անգամ քիչ եմ ստանում: Նա մեծ գումար է աշխատում, ինձ էլ բաժին են հասնում փշրանքները», – իսպանական երկարաքիթ լրագրողները պնդում են՝ սրանք Մակելելեի խոսքերն են: Մի փոքր ավելի մեղմ ձևակերպումներով Մակելելեն մտել է Պերեսի մոտ, սակայն «քոռ ու փոշման» դուրս է եկել. «Ռեալի» նախագահը ասել է «Ո՛չ»:

Մակելելեն գնաց Աբրամովիչի «Չելսի»: Ռուս գործարարը նոր ֆուտբոլիստի համար վճարեց 20 մլն եվրո: Այո, 2-3 տարվա ընթացքում «Ռեալը» Մակելելեի տրանսֆերի վրա աշխատել է 6 մլն, բայց փաստացի կորցրել է իր ժամանակների լավագույն հենակետայիններից մեկին: Գումարային պահը ամեն ինչ դնում է իր տեղը. Մակելելեն Անգլիայում ստանում էր ամսական 200 հազար եվրո, ինչը 2 անգամ գերազանցում էր նրա մադրիդյան աշխատավարձի չափը: Այսինքն՝ Պերեսը Մակելելեին վճարում էր տարեկան 1 մլն եվրոյից մի փոքր ավելին, ինչը 4-5 անգամ ավելի քիչ էր քան վաստակում էր, օրինակ, Ռոնալդոն. նեղանալու պատճառներն ակնհայտ են:

«Մենք նրան չենք կարոտելու: Նա ունի միջին կարգի տեխնիկա, չունի անհրաժեշտ արագություն մրցակիցներին շրջանցելու համար, իսկ փոխանցումների 90 տոկոսը կողք են կամ հետ: Չենք մոռանում նաև, որ Կլոդը գլխով խաղալ չգիտի: Շուտով կմոռանաք նրա մասին», – տիպիկ պերեսական արտահայտություն: «Ռեալի» նախագահը հանգիստ կարող էր անաղմուկ անել Մակելելեի տրանսֆերը, բայց «ով է եղել Մակելելեն իր պոզով-պոչով, որ եկել է ինձ փողի համար բանակցի» մտքով առաջնորդվող Պերեսը չէր կարող հենց այնպես մարսել այդ հանգամանքը: Նրա գաղափարը չէին կիսում շատերը: 2003-ին, օրինակ, Զիզուն այդ առիթով ասել էր. «Ի՞նչ իմաստ կա ևս մեկ շերտով ոսկեպատել Բենթլին, եթե նրա միջից արդեն հանել ես շարժիչը»: «Չելսիում» նրան, ըստ արժանվույն, գնահատեց Մոուրինյոն՝ հայտարարելով, «հենակետային կիսապաշտպանի» դիրքը պետք է կոչվի ի պատիվ Մակելելեի: Իսկ Պերեսն իմացավ՝ ինչ է իսկական անեծքը:

Մակելելեի գնալուց հետո «Ռեալի» միջին գծի կենտրոնական հատվածը դարձավ ամենախոցելի գոտին. մարզիչներն այնտեղ տանջում էին Բեքսին կամ Գուտիին: Հետևանքները տխուր էին. 03/04 մրցաշրջանում «սերուցքայինները» պետք է չեմպիոն դառնային, սակայն «մազով» խոսափեցին քառյակից դուրս թռչելուց, Չեմպիոնների լիգայում էլ գոտկատեղից ներքև հարված ստացան «Մոնակոյից»: Ֆլորենտինոն հասկացավ, որ կենտրոնում մարդ է պետք, ու սկսեց ամեն տարի ուսապարկով փողեր ծախսել որակյալ հենակետային բերելու համար, սակայն բոլոր փորձերը ձախողվեցին:

Գրավեսենին, օրինակ ներկայացնում էին որպես ամենափրկիչ հերոս, սակայն իրականում «Շրեկից» ոչ մի բանով չէր տարբերվում: Պաբլո Գարսիան ավելի որակյալ էր, սակայն ամեն խաղի ընթացքում աչքի էր ընկնում անմարդկային կոպիտ խախտումներով (նույնիսկ Պեպեն կզարմանար): «Ռեալում» խաղացել է Խավի Գարսիան, որին բերեց Կալդերոնը, սակայն «Մակելելեի» անեծքը «կպավ» ոչ միայն Պերեսին, այլև ամբողջ «Ռեալին»: «Արքայական» թիմում իրավիճակը շտկվեց այն ժամանակ, երբ թիմում հայտնվեցին Չավի Ալոնսոն, Լասն ու Սամի Խեդիրան:

Անեծքը «Ռեալի» վրա հատկապես ակներև էր Չեմպիոնների լիգայում: Մադրիդյան թիմը Մակելելեին վաճառելուց հետո 6 մրցաշրջան անընդմեջ դուրս էր մնում «լոշտակավոր» գավաթի խաղարկության փլեյ-օֆֆ փուլի հենց առաջին ռաունդից: Նույնիսկ եթե «բկանկոսը» փայլուն էին խաղում ներսում ու տանում էին ոսկե մեդալները, ՉԼ-ում թիմին ծեծում էին բոլորը, մինչև իսկ անհամեմատ ավելի համեստ «Ռոման» ու «Լիոնը»: «Ռեալի» այս սև շրջանն ավարտվեց այն ժամանակ, երբ Մակելելեն 2011 թվականին հայտարարեց, որ ավարտում է կարիերան: Այդ իրադարձությունից հետո «Ռեալը» հասավ կիսաեզրափակիչ: Դե ասեք՝ պատահականությո՞ւն է սա, թե՞ ոչ:

Տարիների ընթացքում միայն Ֆլորենտինոն հասկացավ, որ չէր կարելի ազատվել Մակելելեից, ընդ որում՝ ազատվել նման ցածր ձևով: Մի քանի տարվա տոտալ ձախողումից հետո Պերեսը հասկացավ. միայն աստղերով թիմ չես ստանա, ու հեռացավ: Վերադառնալուց հետո Պերեսը աջ ու ձախ փողերը քամուն չէր տալիս: Հիմնականում միայն կարևոր ձեռքբերուներ (դե, ֆեյլեր ով չի անում): Բայց մի բան, ըստ ամենայնի, Պերեսը լավ հասկացավ. սենյակից դուրս շպրտելու փոխարեն կարելի է մարդուն ասել «մերսի» ու ժպտալով ճանապարհել մինչև ելքի դուռը. չես կարող իմանալ՝ ի՞նչ անեծքի տակ կընկնես հաջորդ անգամ: